Python 3 & virtualenv¶
Informacja
Ten tekst napisany został z myślą o Pythonie w wersji 3. Przeczytaj starszy post, jeśli szukasz informacji o wirtualnym środowisku w Pythonie 2.7.
Wirtualne środowisko pozwala zarządzać pakietami bez ingerencji w systemową instalację Pythona.
Moduł venv odpowiedzialny za tworzenie wirtualnego środowiska dostarczany jest wraz z domyślną instalacją Pythona 3.6. W niektórych dystrybucjach Linuksa (np. Debian/Ubuntu) może być konieczne doinstalowanie dodatkowego pakietu zawierającego moduł venv.
Polecenie dla dystrybucji Debian/Ubuntu instalujące moduł venv:
sudo apt-get install python3-venv
Utworzenie wirtualnego środowiska jest możliwe za pomocą polecenia python -m venv, argumentem do modułu jest nazwa środowiska (w poniższym przykładzie webenv):
python -m venv webenv
Do aktywacji środowiska służy polecenie source. Parametrem jest ścieżka do skryptu, który odpowiednio zmienia zmienne środowiskowe (np. PATH, PS1):
source webenv/bin/activate
Po aktywacji możemy używać poleceń związanych z pythonem. Przyładowo, instalację Django w wersji 1.8.13 wykonujemy poleceniem:
pip install Django==1.8.13
Innymi komendami, które warto znać, są:
pip freeze > nazwa_pliku
oraz:
pip install -r nazwa_pliku
Pierwsze polecenie polecenie tworzy plik, którego zawartością jest lista zainstalowanych w środowisku pakietów, wraz z ich wersjami. Często taki plik nosi nazwę requirements.txt, a tutaj jego przykład. Tworząc nowe, czyste środowisko możemy wczytać taką listę i zainstalować pakiety w niej zawarte (drugie polecenie).
Dezaktywacji wirtualnego środowiska dokonujemy za pomocą polecenia:
deactivate